നളിനി:
മേലാസകലം ക്ഷതമേറ്റ ഒരു സ്ത്രീശരീരവും, തൊട്ടടുത്ത് കിടന്നിരുന്ന
കീറിപ്പറഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങളും. അന്നു പുലര്‍ച്ചെ നടന്ന അതിക്രൂരമായ
ബലാത്സംഗത്തിന്റെ ശേഷിപ്പുകളായിരുന്നു അവ. നഗ്നയായി കിടന്നിരുന്ന അവളുടെ
വെളുത്ത മേനിയിലേക്ക് സൂര്യരശ്മികള്‍ പലകുറി എത്തി നോക്കി. പിന്നെയവ
നാണിച്ച് തിരിച്ച് പോയി. ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ചെത്തിയ അതിക്രൂരനും
ക്ഷണിക്കപ്പെടാത്തവനുമായ അതിഥി തന്നില്‍ നിന്നുമപഹരിച്ച
പാതിവ്രത്യത്തേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ അപ്പോള്‍ നളിനിയെ അലട്ടിയിരുന്നത് ബോധം
മറയുന്നതിന് തൊട്ടു മുമ്പ് അത്യുച്ചത്തില്‍ മുഴങ്ങിക്കേട്ട തന്റെ
ഭര്‍ത്താവിന്റെ ദീനരോദനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തയാണ്. പല തവണ അവള്‍
കണ്ണുകള്‍ തുറക്കാനുള്ള ശ്രമം നടത്തി. ശരീരമാസകലം പടര്‍ന്നു കയറുന്ന വേദന
കണ്ണുകളെ ഇറുക്കിയടപ്പിച്ചു. മണ്ണു തറയില്‍ കിടന്ന് ഞരങ്ങി. വളര്‍ത്തു
കോഴികളിലൊരെണ്ണം ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ തുറന്നിട്ട വാതിലിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി.
നളിനിയുടെ പാദത്തിലും കൈത്തണ്ടയിലും ചെറുതായൊന്നു കൊത്തിയ ശേഷം അത് വന്ന
വഴിയേ തിരിച്ചു പോയി.
ഞരങ്ങിക്കൊണ്ട് വാതില്‍ക്കലെത്താനുള്ള അവളുടെ ശ്രമം ഒടുവില്‍ വിജയം കണ്ടു. മുറ്റത്ത് തളം കെട്ടി നിന്നിരുന്ന മഴവെള്ളത്തില്‍ മേലാകെ ചെമ്മണ്ണ് പുരണ്ട് കിടന്നിരുന്നത് രാഘവനാണ്. നളിനിയുടെ കെട്ടിയവന്‍. അവനെ നോക്കി അവളെന്തോ പറയാനാഞ്ഞുവെങ്കിലും വറ്റി വരണ്ട തൊണ്ടയ്ക്കപ്പുറം പോകാനാകാതെ ആ സ്വരം പാതി വഴിയില്‍ വെട്ടേറ്റു വീണു. കഷണ്ടി കീഴടക്കിയ ശിരസ്സില്‍ നിന്നും രക്തമൊലിച്ച് , വിറച്ചുകൊണ്ട് കുറച്ചകലെയായി രാഘവന്റെ അനിയന്‍ കിടന്നിരുന്നു. കാത് കേള്‍ക്കാത്ത, കരയാന്‍ മാത്രമറിയുന്ന പൊട്ടന്‍ പ്രഭാകരന്‍.
തലേന്ന് രാത്രി ആശാരിപ്പണി കഴിഞ്ഞ് രാഘവന്‍ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും നേരമിരുട്ടിയിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും എല്ലാം നടന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നളിനി ആദ്യം മുഴങ്ങിക്കേട്ടത് രാഘവന്റെ അമ്മയുടെ നിലവിളിയാണ്. അത് കഴിഞ്ഞ് പൊട്ടന്‍ പട്ടിയെപ്പോലെ നിര്‍ത്താതെ മോങ്ങുന്നത് കേട്ടു. അച്ഛനെയും നേരിട്ടതിന് ശേഷമാണ് ശത്രു നളിനിയുടെ അടുക്കലെത്തിയത്. മയക്കത്തില്‍ നിന്നും പിടഞ്ഞെണീറ്റ് ചിമ്മിനി വിളക്ക് കൊളുത്താനുള്ള അവളുടെ ശ്രമമവസാനിച്ചത് നടുവിനേറ്റ ഒരു ചവിട്ടോടെയാണ്. വസ്ത്രമുതിര്‍ന്നു വീണു. മുഖത്തും വയറ്റത്തും പ്രഹരമേറ്റു. അലറിക്കരഞ്ഞു. അര കിലോമീറ്റര്‍ അകലെയുള്ള ഏറ്റവുമടുത്ത വീട്ടിലേക്കുള്ള മാര്‍ഗമദ്ധ്യേ അവളുടെ കണ്ഠത്തില്‍ നിന്നുമുതിര്‍ന്ന ശബ്ദം പെരുമഴയത്ത് മരിച്ചു വീണു. ശത്രു ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ച് രാഘവനേയും കാത്തിരുന്നു. വയറു നിറച്ച് കുടിച്ചു കയറ്റിയ പുളിച്ച കള്ളിന്റെ ലഹരിയാസ്വദിച്ച് രാഘവന്‍ ആടിയാടി വന്നു. ശത്രുവിന് മുന്നില്‍ ഒരു പ്രതിരോധം പോലും തീര്‍ക്കാനാവാതെ ഭൂമിയില്‍ പതിച്ചു.
പോലീസുകാര്‍ വന്നു. പിന്നാലെ മണത്തു കൊണ്ട് പട്ടിയും വന്നു. നാട്ടുകാര്‍ അന്യോന്യം സങ്കടം പറഞ്ഞു. ചിലര്‍ കരഞ്ഞു. മറ്റു ചിലര്‍ നളിനിയുടെ കീറിയ വസ്ത്രങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. വീട്ടുമുറ്റത്തേക്ക് ചാഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന മൂവാണ്ടന്‍ മാവൊരെണ്ണം തല തല്ലി ചെരിഞ്ഞു വീണു. വളപ്പിന്റെ വടക്കേ അതിരില്‍ രാഘവന്‍ എരിഞ്ഞമര്‍ന്നു. പോലീസുകാര്‍ പോയി. തല താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് പട്ടിയും പിറകെ പോയി. പിന്നെ ആരും വന്നില്ല. മാവ് നിന്നിടത്ത്‌ ആരോ പാകിയ വിത്തൊരെണ്ണം പുതുമഴയ്ക്ക് മുള പൊട്ടി. ആളുകള്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു. പൊട്ടന്‍ വിശന്നു കരഞ്ഞു. അച്ഛനും അമ്മയും കൂടെ കരഞ്ഞു. നളിനി വീര്‍ത്ത വയര്‍ ഇരുകൈകള്‍ കൊണ്ടും അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞു. ആരും കേട്ടില്ല. ആരും വന്നില്ല. മുള പൊട്ടിയ വിത്ത് വളര്‍ന്നു. ചെടിയായി. മരമായി. ഒരു നാള്‍ ഫലമൊരെണ്ണം ഞെട്ടറ്റു വീണു. നളിനി ഇങ്ക് കുറുക്കിയില്ല. മുലകള്‍ അമൃത് ചുരത്തിയില്ല. തൊട്ടില്‍ കെട്ടിയില്ല. കുഞ്ഞു ജീവന്‍ തൊണ്ട കീറിക്കരഞ്ഞു. കരഞ്ഞു മടുക്കുമ്പോള്‍ തളര്‍ന്നുറങ്ങി. കരച്ചില്‍ കേള്‍ക്കാനും, കരച്ചിലിന്റെ ഉടമയെക്കാണാനും പലരും പതുങ്ങിപ്പതുങ്ങി വന്നു.
വറീത് മാപ്ല:
നട്ടുച്ച. ബോധോദയം വന്ന പോലെ നളിനി പിടഞ്ഞെണീറ്റു. തകരപ്പെട്ടിയില്‍
സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന വാസനസോപ്പെടുത്തു. ജട പിടിച്ച തലയില്‍ കാച്ചെണ്ണ തേച്ച്
കുളത്തിലേക്ക് നടന്നു. വിസ്തരിച്ചൊന്നു കുളിച്ചു. തിരികെ വന്ന് അതേ
പെട്ടിയില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന കസവുമുണ്ടും നേര്യതും ഞൊറിഞ്ഞുടുത്തു.
കണ്ണെഴുതി. വട്ടപ്പൊട്ടു തൊട്ടു. വാതില്‍ തുറന്ന് വലിഞ്ഞു നടന്നു.
പറങ്കിമാവിന്‍ തോട്ടത്തില്‍ കാച്ചെണ്ണയുടെ ഗന്ധം പരന്നു. നളിനിയെ കണ്ട്
പാമ്പൊരെണ്ണം പത്തി വിടര്‍ത്തി. കാട്ടു പൂച്ച മുരണ്ടുകൊണ്ട്
പിന്തുടര്‍ന്നു. അണ്ണാന്‍ ചിലച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. പിന്നെ അവയെല്ലാം
ചേര്‍ന്ന് ആര്‍ത്തു ചിരിച്ചു.
വാതിലില്‍ ആരോ കൊട്ടുന്നത് കേട്ട് വറീത് മാപ്ല ഉച്ചയുറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയെണീറ്റു. ഉറക്കച്ചടവോടെ വാതില്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ഉച്ചവെയിലേറ്റ് തിളങ്ങുന്ന വെളുത്തു തുടുത്ത സ്ത്രീശരീരം കണ്ട് തെല്ലൊന്നമ്പരന്നു. പ്രേതാലയം പോലൊരു വീട്ടില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിക്കാന്‍ ധൈര്യമുള്ള വറീത് മാപ്ലയുടെ കണ്ണിലെ പരിഭ്രമം കണ്ട് നളിനിക്ക് ചിരി പൊട്ടി. വറീത് മാപ്ലയും ചിരിച്ചു. അന്നും അയാള്‍ ഇതുപോലെയാണ് ചിരിച്ചത്. വാങ്ങിച്ച പണം തിരികെ കൊടുക്കാത്തതിന് രാഘവനെ വീട്ടില്‍ നിന്നും വിളിച്ചിറക്കി ബഹളം വെച്ചപ്പോള്‍. ബഹളത്തിനൊടുവില്‍ രാഘവനെ ചവിട്ടി താഴെയിട്ടപ്പോള്‍.
" നിന്റെ കടം ഈ ജന്മത്തില്‍ ഞാന്‍ വീട്ടാന്‍ പോകുന്നില്ലെടാ" എന്നും പറഞ്ഞ് വഴിവക്കില്‍ വെച്ച് രാഘവന്‍ വറീത് മാപ്ലയുടെ കരണക്കുറ്റിക്കിട്ട് കണക്ക് തീര്‍ക്കുമ്പോള്‍ പക്ഷേ അയാളുടെ കണ്ണുകളിലെരിഞ്ഞിരുന്നത് പകയുടെ കനലുകളായിരുന്നു. നളിനി പിന്നെയും ചിരിച്ചു. വറീത് മാപ്ലയും ചിരിച്ചു. മാനത്ത് സൂര്യന്‍ നിന്നു കത്തി. അകലെ കൊടികുത്തി മലയുടെ ഉയര്‍ച്ച താഴ്ചകളില്‍ സൂര്യപ്രകാശം പടര്‍ന്നു കയറി. പതിയെ കെട്ടടങ്ങി.
പറങ്കി മാവിന്‍ തോപ്പിലൂടെ തിരികെ നടക്കുമ്പോള്‍ നളിനി ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ചെത്തിയ ഒറ്റയാനെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു. ഒരു പ്രതിരോധവും എശാത്തവന്‍. ശക്തന്‍. പാവം വറീത് മാപ്ല. ശക്തനെങ്കിലും ഒറ്റയാനോളം വരില്ല. ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ചെത്തിയവന് സങ്കല്‍പ്പിക്കാവുന്ന മൂന്ന് മുഖങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒരാള്‍ രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇനിയുമുണ്ട് രണ്ടു പേര്. ആ കാളരാത്രിയുടെ ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ കൂടിയേ തീരൂ. നളിനിയുടെ വലതുകയ്യിലിരുന്ന് കൂര്‍ത്ത കഠാരയൊരെണ്ണം ഞെരിഞ്ഞമര്‍ന്നു.
വാസു:
കൊടികുത്തി മലയുടെ താഴെ പന്തലിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന അരയാലിന്റെ ചുവട്ടില്‍ പോക്കുവെയിലുമേറ്റ് നളിനി നിന്നു. 1982 മോഡല്‍ മഹീന്ദ്ര ജീപ്പൊരെണ്ണം പൊടി പറത്തിക്കൊണ്ട് പാഞ്ഞു വന്നു. നളിനി റോഡരികിലേക്ക് കയറി നിന്നു. അവളുടെ അടുത്തെത്തുന്തോറും ജീപ്പിന്റെ മുരള്‍ച്ച കുറഞ്ഞു വന്നു. പിന്നീടത് നിശബ്ദമായി. അരയാലിനെ തനിച്ചാക്കി ജീപ്പ് മുന്നോട്ട് പാഞ്ഞു.
"ദേഷ്യം ണ്ടോ നിനക്കെന്നോട്?"
വലതുകൈ കൊണ്ട് വളയത്തിലും ഇടതു കൈ കൊണ്ട് നളിനിയുടെ ചുമലിലും പിടിച്ച് വാസു ചോദിച്ചു.
"എന്തിന് ?"
"നെന്റെ കെട്ടിയോനെ നടുറോട്ടിലിട്ട് തല്ലിയോനല്ലേ ഞാന്‍. ഓന്‍ ചെയ്ത തെണ്ടിത്തരത്തിന് വെട്ടി നുറുക്കണായിരുന്നു. പക്ഷേ അത് ചെയ്യാന്‍ നിക്ക് യോഗംണ്ടായില്ല."
പുഴവക്കത്തെ കണ്ടല്‍ക്കാടിനരികില്‍ ജീപ്പ് വിറച്ചു കൊണ്ട് നിന്നു. വാസു ജീപ്പില്‍ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. നളിനിയും. പരന്നു കിടന്നിരുന്ന വെളുത്ത മണല്‍പ്പരപ്പിനെ പുണര്‍ന്ന് പുഴവെള്ളം ആര്‍ത്തിയോടെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മാനത്ത് അന്തിച്ചോപ്പ്‌ കണ്ടു. ദേഹത്ത് പറ്റിപ്പിടിച്ച മണല്‍ത്തരികള്‍ തട്ടി മാറ്റി, വിയര്‍പ്പുതുള്ളികള്‍ തുടച്ച് നളിനി എഴുന്നേറ്റു. തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ നടന്നു.
ജോസ്:
"രാത്രി ഈ കാട്ടില്‍ക്കൂടെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാന്‍ പേടില്ലേ നെനക്ക്?"
നനഞ്ഞ മണ്ണിലൂടെ ചെരിപ്പിടാത്ത കാലമര്‍ത്തി പതിയെ നടന്നു നീങ്ങുന്നതിനിടയില്‍ ജോസ് നളിനിയോട് ചോദിച്ചു.
"ഒറ്റയ്ക്കക്കല്ലല്ലോ ജോസ് ണ്ടല്ലോ ന്റെ കൂടെ"
തെല്ലൊരു നാണത്തോടെ അത് പറയുമ്പോള്‍ അവളുടെ കവിളില്‍ ചന്തമുള്ള നുണക്കുഴി തെളിഞ്ഞു വന്നു. പിന്നെ ജോസ് കാണാതെ കണ്ണീര്‍ തുടച്ചു. "കാടിനു നടുക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് കഴിയുന്ന നിങ്ങളെ ഞാന്‍ ഒറ്റയാനെന്നു വിളിച്ചോട്ടേ" എന്നു ചോദിച്ച് ജോസിന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചായുമ്പോള്‍ അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ ഗൂഢമായൊരു മന്ദസ്മിതം പൊഴിച്ചു. പൗര്‍ണ്ണമിയായിരുന്നിട്ടും പുറത്ത് ഇരുട്ട് പരന്നു കിടന്നു. നിലാവുദിച്ചില്ല. വൃക്ഷലതാതികളെ തഴുകിയില്ല. ജോസ് വിയര്‍ത്ത് വിറങ്ങലിച്ച് കിടന്നു. അപമാനഭാരം മറച്ചു വെയ്ക്കാന്‍ ഉറക്കം നടിച്ചു. പോകും മുമ്പ് ജോസ് നളിനിയോട് ഒരു കഥ പറഞ്ഞു. ഇതു വരെ കേള്‍ക്കാത്ത കഥ. ഒരൊറ്റയാന്റെ കഥ. താനും, വാസുവും, വറീത് മാപ്ലയും നാട്ടിലെ സകല കൊമ്പന്മാരും പേടിക്കുന്ന ഒരു ഒറ്റയാന്റെ കഥ. നളിനിക്ക് ജോസിനോട് വല്ലാത്തൊരിഷ്ടം തോന്നി. അവന്റെ നെറുകയില്‍ അമര്‍ത്തി ചുംബിച്ച് അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു.
ഒറ്റയാന്‍:
രാഘവന്റെ ആണ്ടായിരുന്നു. നളിനിക്ക് മുന്നിലിരുന്നിരുന്ന ചോറും, കറികളും ആറിത്തണുത്തു. എല്ലാവരും ഉറങ്ങി. കറുത്ത് തടിച്ച ശരീരവും വെളുത്ത രണ്ട് കോമ്പല്ലുകളുമുള്ള ഒരു ഭീകരസത്വം മുറച്ചെവികളുമാട്ടി കുലുങ്ങി കുലുങ്ങി വരുന്നതും കാത്ത് വീടിന്റെ കതകും തുറന്നിട്ട്‌ നളിനി മാത്രം ഉണര്‍ന്നിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കൂര്‍ത്ത കഠാരയുടെ മൂര്‍ച്ച പരിശോധിച്ചു. പുറത്ത് മഴ കോരിച്ചൊരിഞ്ഞു.
പെട്ടന്ന് പൊട്ടന്റെ തേങ്ങല്‍ കേട്ടു. ചിമ്മിനി വിളക്കും കയ്യിലേന്തി നളിനി അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നു. തുറന്നിട്ട ജാലകവാതിലിലൂടെ മഴവെള്ളം പൊട്ടന്റെ ദേഹത്തേക്ക് വീശിയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പൊട്ടന്‍ കിടന്നു വിറച്ചു. ജാലകവാതിലടച്ച് തിരികെ നടക്കുമ്പോള്‍ നളിനിയുടെ കാലുകളില്‍ ഒരു പിടി മുറുകി. ചിമ്മിനി വിളക്കിലെ തിരിനാളമണഞ്ഞു. നളിനി തറയില്‍ കമിഴ്ന്നടിച്ച് വീണു. കൂരിരുളില്‍ നളിനി കൈകള്‍ കൊണ്ട് ചുറ്റിലും പരതി. നീണ്ട തുമ്പിക്കൈ. മസ്തകം. കൊമ്പുകള്‍.... സര്‍വ്വശക്തിയുമെടുത്ത് അവള്‍ കുതറി മാറി. മുറിയുടെ മൂലയില്‍ വെച്ചിരുന്ന മരപ്പെട്ടിക്കു മുകളില്‍ എന്തോ തിരഞ്ഞു. കൈകളില്‍ രാഘവന്റെ പണിയായുധ സഞ്ചി തടഞ്ഞു. വീതുളി, ചുറ്റിക, മെല്ലുളി, ചിന്തേര്, തമര് ഇവയെല്ലാം തഴക്കം വന്നൊരു തച്ചനേപ്പോലെ നളിനി ഇരുകൈകളിലും മാറി മാറിയെടുത്തു. നിമിഷങ്ങള്‍ പലത് പൊഴിഞ്ഞു വീണു. മുറച്ചെവി മുറിഞ്ഞ, കാലുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ട, മസ്തകം തകര്‍ന്ന ശില്‍പ്പമൊരെണ്ണം പിറവി കൊണ്ടു.
ആപാദചൂഡം പുരണ്ട രക്തവുമായി അട്ടഹസിച്ചു കൊണ്ട് നളിനി പെരുമഴയത്തുകൂടെ വീടിന് പുറത്തേക്കോടി. അകത്ത് നിന്നും ഒരു കുഞ്ഞു ജീവന്റെ കരച്ചില്‍ കേട്ടു. ജോസും, വാസുവും, വറീത് മാപ്ലയും നാട്ടിലെ സകല കൊമ്പന്മാരും പേടിക്കുന്നൊരുത്തന്‍ രാഘവന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി പാടവരമ്പിലൂടെ നടന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
വാതിലില്‍ ആരോ കൊട്ടുന്നത് കേട്ട് വറീത് മാപ്ല ഉച്ചയുറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയെണീറ്റു. ഉറക്കച്ചടവോടെ വാതില്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ഉച്ചവെയിലേറ്റ് തിളങ്ങുന്ന വെളുത്തു തുടുത്ത സ്ത്രീശരീരം കണ്ട് തെല്ലൊന്നമ്പരന്നു. പ്രേതാലയം പോലൊരു വീട്ടില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിക്കാന്‍ ധൈര്യമുള്ള വറീത് മാപ്ലയുടെ കണ്ണിലെ പരിഭ്രമം കണ്ട് നളിനിക്ക് ചിരി പൊട്ടി. വറീത് മാപ്ലയും ചിരിച്ചു. അന്നും അയാള്‍ ഇതുപോലെയാണ് ചിരിച്ചത്. വാങ്ങിച്ച പണം തിരികെ കൊടുക്കാത്തതിന് രാഘവനെ വീട്ടില്‍ നിന്നും വിളിച്ചിറക്കി ബഹളം വെച്ചപ്പോള്‍. ബഹളത്തിനൊടുവില്‍ രാഘവനെ ചവിട്ടി താഴെയിട്ടപ്പോള്‍.
" നിന്റെ കടം ഈ ജന്മത്തില്‍ ഞാന്‍ വീട്ടാന്‍ പോകുന്നില്ലെടാ" എന്നും പറഞ്ഞ് വഴിവക്കില്‍ വെച്ച് രാഘവന്‍ വറീത് മാപ്ലയുടെ കരണക്കുറ്റിക്കിട്ട് കണക്ക് തീര്‍ക്കുമ്പോള്‍ പക്ഷേ അയാളുടെ കണ്ണുകളിലെരിഞ്ഞിരുന്നത് പകയുടെ കനലുകളായിരുന്നു. നളിനി പിന്നെയും ചിരിച്ചു. വറീത് മാപ്ലയും ചിരിച്ചു. മാനത്ത് സൂര്യന്‍ നിന്നു കത്തി. അകലെ കൊടികുത്തി മലയുടെ ഉയര്‍ച്ച താഴ്ചകളില്‍ സൂര്യപ്രകാശം പടര്‍ന്നു കയറി. പതിയെ കെട്ടടങ്ങി.
പറങ്കി മാവിന്‍ തോപ്പിലൂടെ തിരികെ നടക്കുമ്പോള്‍ നളിനി ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ചെത്തിയ ഒറ്റയാനെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു. ഒരു പ്രതിരോധവും എശാത്തവന്‍. ശക്തന്‍. പാവം വറീത് മാപ്ല. ശക്തനെങ്കിലും ഒറ്റയാനോളം വരില്ല. ഇരുളിന്റെ മറ പിടിച്ചെത്തിയവന് സങ്കല്‍പ്പിക്കാവുന്ന മൂന്ന് മുഖങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒരാള്‍ രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇനിയുമുണ്ട് രണ്ടു പേര്. ആ കാളരാത്രിയുടെ ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ കൂടിയേ തീരൂ. നളിനിയുടെ വലതുകയ്യിലിരുന്ന് കൂര്‍ത്ത കഠാരയൊരെണ്ണം ഞെരിഞ്ഞമര്‍ന്നു.
വാസു:
കൊടികുത്തി മലയുടെ താഴെ പന്തലിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന അരയാലിന്റെ ചുവട്ടില്‍ പോക്കുവെയിലുമേറ്റ് നളിനി നിന്നു. 1982 മോഡല്‍ മഹീന്ദ്ര ജീപ്പൊരെണ്ണം പൊടി പറത്തിക്കൊണ്ട് പാഞ്ഞു വന്നു. നളിനി റോഡരികിലേക്ക് കയറി നിന്നു. അവളുടെ അടുത്തെത്തുന്തോറും ജീപ്പിന്റെ മുരള്‍ച്ച കുറഞ്ഞു വന്നു. പിന്നീടത് നിശബ്ദമായി. അരയാലിനെ തനിച്ചാക്കി ജീപ്പ് മുന്നോട്ട് പാഞ്ഞു.
"ദേഷ്യം ണ്ടോ നിനക്കെന്നോട്?"
വലതുകൈ കൊണ്ട് വളയത്തിലും ഇടതു കൈ കൊണ്ട് നളിനിയുടെ ചുമലിലും പിടിച്ച് വാസു ചോദിച്ചു.
"എന്തിന് ?"
"നെന്റെ കെട്ടിയോനെ നടുറോട്ടിലിട്ട് തല്ലിയോനല്ലേ ഞാന്‍. ഓന്‍ ചെയ്ത തെണ്ടിത്തരത്തിന് വെട്ടി നുറുക്കണായിരുന്നു. പക്ഷേ അത് ചെയ്യാന്‍ നിക്ക് യോഗംണ്ടായില്ല."
പുഴവക്കത്തെ കണ്ടല്‍ക്കാടിനരികില്‍ ജീപ്പ് വിറച്ചു കൊണ്ട് നിന്നു. വാസു ജീപ്പില്‍ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. നളിനിയും. പരന്നു കിടന്നിരുന്ന വെളുത്ത മണല്‍പ്പരപ്പിനെ പുണര്‍ന്ന് പുഴവെള്ളം ആര്‍ത്തിയോടെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മാനത്ത് അന്തിച്ചോപ്പ്‌ കണ്ടു. ദേഹത്ത് പറ്റിപ്പിടിച്ച മണല്‍ത്തരികള്‍ തട്ടി മാറ്റി, വിയര്‍പ്പുതുള്ളികള്‍ തുടച്ച് നളിനി എഴുന്നേറ്റു. തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ നടന്നു.
ജോസ്:
"രാത്രി ഈ കാട്ടില്‍ക്കൂടെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാന്‍ പേടില്ലേ നെനക്ക്?"
നനഞ്ഞ മണ്ണിലൂടെ ചെരിപ്പിടാത്ത കാലമര്‍ത്തി പതിയെ നടന്നു നീങ്ങുന്നതിനിടയില്‍ ജോസ് നളിനിയോട് ചോദിച്ചു.
"ഒറ്റയ്ക്കക്കല്ലല്ലോ ജോസ് ണ്ടല്ലോ ന്റെ കൂടെ"
തെല്ലൊരു നാണത്തോടെ അത് പറയുമ്പോള്‍ അവളുടെ കവിളില്‍ ചന്തമുള്ള നുണക്കുഴി തെളിഞ്ഞു വന്നു. പിന്നെ ജോസ് കാണാതെ കണ്ണീര്‍ തുടച്ചു. "കാടിനു നടുക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് കഴിയുന്ന നിങ്ങളെ ഞാന്‍ ഒറ്റയാനെന്നു വിളിച്ചോട്ടേ" എന്നു ചോദിച്ച് ജോസിന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചായുമ്പോള്‍ അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ ഗൂഢമായൊരു മന്ദസ്മിതം പൊഴിച്ചു. പൗര്‍ണ്ണമിയായിരുന്നിട്ടും പുറത്ത് ഇരുട്ട് പരന്നു കിടന്നു. നിലാവുദിച്ചില്ല. വൃക്ഷലതാതികളെ തഴുകിയില്ല. ജോസ് വിയര്‍ത്ത് വിറങ്ങലിച്ച് കിടന്നു. അപമാനഭാരം മറച്ചു വെയ്ക്കാന്‍ ഉറക്കം നടിച്ചു. പോകും മുമ്പ് ജോസ് നളിനിയോട് ഒരു കഥ പറഞ്ഞു. ഇതു വരെ കേള്‍ക്കാത്ത കഥ. ഒരൊറ്റയാന്റെ കഥ. താനും, വാസുവും, വറീത് മാപ്ലയും നാട്ടിലെ സകല കൊമ്പന്മാരും പേടിക്കുന്ന ഒരു ഒറ്റയാന്റെ കഥ. നളിനിക്ക് ജോസിനോട് വല്ലാത്തൊരിഷ്ടം തോന്നി. അവന്റെ നെറുകയില്‍ അമര്‍ത്തി ചുംബിച്ച് അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു.
ഒറ്റയാന്‍:
രാഘവന്റെ ആണ്ടായിരുന്നു. നളിനിക്ക് മുന്നിലിരുന്നിരുന്ന ചോറും, കറികളും ആറിത്തണുത്തു. എല്ലാവരും ഉറങ്ങി. കറുത്ത് തടിച്ച ശരീരവും വെളുത്ത രണ്ട് കോമ്പല്ലുകളുമുള്ള ഒരു ഭീകരസത്വം മുറച്ചെവികളുമാട്ടി കുലുങ്ങി കുലുങ്ങി വരുന്നതും കാത്ത് വീടിന്റെ കതകും തുറന്നിട്ട്‌ നളിനി മാത്രം ഉണര്‍ന്നിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കൂര്‍ത്ത കഠാരയുടെ മൂര്‍ച്ച പരിശോധിച്ചു. പുറത്ത് മഴ കോരിച്ചൊരിഞ്ഞു.
പെട്ടന്ന് പൊട്ടന്റെ തേങ്ങല്‍ കേട്ടു. ചിമ്മിനി വിളക്കും കയ്യിലേന്തി നളിനി അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നു. തുറന്നിട്ട ജാലകവാതിലിലൂടെ മഴവെള്ളം പൊട്ടന്റെ ദേഹത്തേക്ക് വീശിയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പൊട്ടന്‍ കിടന്നു വിറച്ചു. ജാലകവാതിലടച്ച് തിരികെ നടക്കുമ്പോള്‍ നളിനിയുടെ കാലുകളില്‍ ഒരു പിടി മുറുകി. ചിമ്മിനി വിളക്കിലെ തിരിനാളമണഞ്ഞു. നളിനി തറയില്‍ കമിഴ്ന്നടിച്ച് വീണു. കൂരിരുളില്‍ നളിനി കൈകള്‍ കൊണ്ട് ചുറ്റിലും പരതി. നീണ്ട തുമ്പിക്കൈ. മസ്തകം. കൊമ്പുകള്‍.... സര്‍വ്വശക്തിയുമെടുത്ത് അവള്‍ കുതറി മാറി. മുറിയുടെ മൂലയില്‍ വെച്ചിരുന്ന മരപ്പെട്ടിക്കു മുകളില്‍ എന്തോ തിരഞ്ഞു. കൈകളില്‍ രാഘവന്റെ പണിയായുധ സഞ്ചി തടഞ്ഞു. വീതുളി, ചുറ്റിക, മെല്ലുളി, ചിന്തേര്, തമര് ഇവയെല്ലാം തഴക്കം വന്നൊരു തച്ചനേപ്പോലെ നളിനി ഇരുകൈകളിലും മാറി മാറിയെടുത്തു. നിമിഷങ്ങള്‍ പലത് പൊഴിഞ്ഞു വീണു. മുറച്ചെവി മുറിഞ്ഞ, കാലുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ട, മസ്തകം തകര്‍ന്ന ശില്‍പ്പമൊരെണ്ണം പിറവി കൊണ്ടു.
ആപാദചൂഡം പുരണ്ട രക്തവുമായി അട്ടഹസിച്ചു കൊണ്ട് നളിനി പെരുമഴയത്തുകൂടെ വീടിന് പുറത്തേക്കോടി. അകത്ത് നിന്നും ഒരു കുഞ്ഞു ജീവന്റെ കരച്ചില്‍ കേട്ടു. ജോസും, വാസുവും, വറീത് മാപ്ലയും നാട്ടിലെ സകല കൊമ്പന്മാരും പേടിക്കുന്നൊരുത്തന്‍ രാഘവന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി പാടവരമ്പിലൂടെ നടന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
(ഇ-മഷി ഏപ്രിൽ 2015)
